LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO NA ADWENT 2025 r
Category : DIECEZJA RZESZOWSKA
LIST PASTERSKI BISKUPA RZESZOWSKIEGO
NA ADWENT 2025 r.
Budować Kościół – Arkę zbawienia.
Umiłowani Bracia i Siostry!
W pierwszą Niedzielę Adwentu w naszych świątyniach mocno wybrzmiewa Jezusowe wezwanie do czuwania. Pan zwraca się do nas: „Czuwajcie, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24,42). Postawa czuwania, o której przypomina Jezus, nie jest jedynie praktyką uważności. Nie wyrasta ona z nieufności i lęku wobec świata. Przeciwnie, chrześcijańskie czuwanie rodzi się z wiary, że w wydarzeniach codzienności możemy odnaleźć znaki Boga, który przychodzi. Czuwanie jest wyrazem wiary i nadziei na spotkanie Boga.
Noe – człowiek czuwający, który buduje arkę
Aby ukazać, jak ważna jest postawa czuwania, Pan Jezus przywołuje dziś historię potopu. W opisie tym uwagę zwraca kontrast między bohaterami opowieści: z jednej strony Noe – człowiek czuwający i uważny na głos Boga; z drugiej zaś ludzie jego pokolenia, zajęci codziennością, pochłonięci tym, co przynosi szybkie zadowolenie, żyjący wyłącznie bieżącą chwilą.
Noe, człowiek czuwający, choć niezrozumiany, a może nawet wyśmiewany przez tych, którzy „jedli i pili, żenili się i za mąż wychodzili” (Mt 24,39), budował arkę, posłuszny Bożemu poleceniu. Jego praca nie była spektakularna, może nawet mogła wydawać się niepotrzebnym marnowaniem czasu. Jednak w dniu potopu to właśnie czujność i wytrwałość Noego ujawniły swój najgłębszy sens: wzniesiona w trudzie arka stała się miejscem ocalenia i zaczątkiem odnowionego świata.
Ewangelia ukazuje również drugą stronę tej opowieści: opowiada o ludziach, którzy – jak mówi Jezus – „nie spostrzegli się” (Mt 24,39), gdy nadszedł potop. Zajęci sprawami doraźnymi, stracili wrażliwość na to, co naprawdę ważne. Uśpiona czujność doprowadziła ich do dramatu, którego nie przeczuwali.
Drodzy Bracia Siostry! Historia opisana przez Jezusa nie należy wyłącznie do przeszłości. Czuwanie Noego i uśpiona czujność ludzi jego pokolenia to dwie drogi, które także dziś otwierają się przed każdym z nas. W naszych czasach musimy jeszcze bardziej zwrócić uwagę na te dwa sposoby przeżywania codzienności. Nie dotyczą one bowiem jedynie kosmetycznego poprawiania naszego życia duchowego, ale mówią o sposobie patrzenia na świat i podejmowaniu decyzji, które mają zasadnicze znaczenie dla naszego życia, także życia wiecznego.
Czuwać dzisiaj, to budować arkę
Postawa czuwania jest dziś tak samo konieczna, jak za czasów Noego, ponieważ przez nasz świat również przetaczają się wielkie fale na wzór biblijnego potopu. Wśród nich możemy wymienić fale niewiary, samotności i rozpadu więzi; dotykają nas także fale dezorientacji wywołanej nadmiarem informacji i różnorodnych bodźców; nie są nam obce fale lęku i niepokoju społecznego; doświadczamy fal agresji i obojętności. Nie możemy także nie zauważyć, że do naszego życia wdziera się – niczym potężna fala – nowe zjawisko zwane sztuczną inteligencją, która radykalnie przemienia nasz sposób funkcjonowania i przeżywania codzienności.
Świat, w którym żyjemy, z całą swoją złożonością, możemy porównać do czasów biblijnego potopu. Jego fale wlewają się w naszą codzienność, a wraz z nią dotykają naszego serca i naszych relacji. To są jednak nasze czasy i nie możemy od nich uciec; nie możemy udawać, że tych wyzwań nie ma. Nie możemy również przyjąć postawy tych, którzy w czasach Noego żyjąc bezrefleksyjnie „nie spostrzegli się, aż przyszedł potop” (Mt 24,39). Dlatego potrzebujemy postawy czuwania! Potrzebujemy zdolności rozpoznawania przychodzącego Pana i słuchania Jego słowa. Potrzebujemy uczyć się czytać rzeczywistość w świetle słowa Bożego oraz właściwie odpowiadać na przychodzące wyzwania.
Drodzy Bracia i Siostry! Dziś – jak Noe – potrzebujemy słuchać słowa Bożego i budować arkę! Nie chodzi oczywiście o drewnianą łódź, lecz o taką przestrzeń życia, która pośród fal tego świata będzie miejscem ocalenia naszej wiary, naszych więzi rodzinnych i naszego człowieczeństwa. Potrzebujemy takich miejsc, które będą dawać wytchnienie i siłę, mądrość i roztropność, głębokie zakorzenienie w wierze i miłości oraz przestrzeń otwartości i dialogu. W tym świetle inspirująca może być intuicja Ojców Kościoła, którzy w obrazie arki Noego widzieli zapowiedź Kościoła – prawdziwej wspólnoty, która niesie ocalenie i jest zaczątkiem nowego świata. Chciałbym, aby nasze parafialne wspólnoty czerpały z tej intuicji i stawały się takimi środowiskami życia: miejscami, gdzie wiara jest strzeżona, umacniana, rozwijana i przekazywana.
Nowy rok duszpasterski i narzędzia do budowania arki
Okazją do podjęcia tego wysiłku będzie rozpoczynający się kolejny rok duszpasterski, którego hasło brzmi „Czynić uczniów-misjonarzy”. Rok ten koncentruje naszą uwagę na kształtowaniu w nas postawy wiary. To dzięki wierze Noe budował arkę, w której ocalił życie i stał się narzędziem odnowy świata. W podobny sposób nasza więź z Bogiem pozwala nam patrzeć głębiej na nasze życie i świat, który nas otacza. To właśnie osobista więź z Bogiem pomaga nam kształtować w sobie dojrzałe postawy wiary. To ona sprawia, że możemy stać się w tym świecie świadkami nowej jakości życia – życia, które potrafi korzystać z dorobku współczesnej techniki i kultury, ale nie staje się jej niewolnikiem.
Drodzy Bracia i Siostry! Wszyscy wiemy, że szybki rytm życia, ilość obowiązków zawodowych i rodzinnych potrafi zmęczyć i wyczerpać nasze siły. Wiemy też, jak naglące potrafią stawać się doraźne potrzeby codzienności. Tym bardziej chciałbym Was zachęcić i dodać Wam śmiałości, abyście nie bali się zainwestować w budowanie arki zbawienia. W każdym z nas może pojawić się pokusa, którą wyrażamy słowami: „nie mam czasu”. Nie dajmy się jej uwieść! Czas jest darem Boga, a my możemy dysponować nim według naszego uznania. Opowieść o Noem i ludziach z jego pokolenia przypomina nam, że skupienie uwagi wyłącznie na codzienności może ostatecznie prowadzić do dramatu, natomiast to, co pozornie wydaje się marnowaniem czasu, okazuje się zbawienne i życiodajne.
Chciałbym was zapewnić, że z waszymi pragnieniami pogłębiania wiary nie pozostajecie sami. W naszej diecezji znajdziecie przestrzenie i praktyczną pomoc w budowaniu arki wiary. Mam na myśli między innymi Instytut Teologiczno-Pastoralny w Rzeszowie a w nim studia teologiczne, kursy i warsztaty biblijne, liturgiczne, a także rekolekcje i inne formy pogłębiania i umacniania wiary. Tylko miejcie odwagę szukać, pytać waszych duszpasterzy i mówić otwarcie o tym, czego potrzebujecie, aby pogłębiać swoją wiarę i dojrzałe postawy chrześcijańskie.
Drodzy Bracia i Siostry! To nie jest wyłącznie nasza prywatna sprawa! Wszyscy przecież jesteśmy nie tylko uczniami Jezusa, ale także Jego misjonarzami w świecie. Pamiętajmy też, że ta misja często może dotyczyć najbliższych nam osób: współmałżonka, dzieci, sąsiadów, kolegów z pracy. To właśnie miejsca pracy mogą być tymi przestrzeniami, gdzie najbardziej doświadczamy zderzenia wiary z niewiarą. To tam często pojawiają się zarzuty, argumenty, wątpliwości czy po prostu pytania, które czekają na odpowiedź. Nawet krótka przerwa na kawę może stać się prawdziwym czasem misji: ofiarowania swego czasu, zrozumienia, pocieszenia i otwarcia przestrzeni prawdziwie chrześcijańskiej nadziei.
Rozpoczynając rok liturgiczny i duszpasterski życzę Wam nowego rozradowania się i zafascynowania przychodzącym Panem oraz odwagi w poznawania Go według miary Waszych możliwości. Modlę się, by każda rodzina i każdy dom, każda wspólnota i parafia stawały się prawdziwymi arkami zbawienia i błogosławioną przestrzenią wzrastania w wierze. Niech nas wspiera w tym dziele Niepokalana Matka Pana, której macierzyńskiej opiece polecam adwentowy wysiłek duszpasterzy i katechetów oraz nasz wspólny trud prostowania ścieżek dla Pana.
Z pasterskim błogosławieństwem
Biskup Rzeszowski
